சுத்தம் என்ற இந்த வார்த்தைதான் எவ்வளவு சிறந்தது. "சுத்தமாக அழுக்குப் போக குளித்து விட்டு வா" "சுத்தமாக கையலம்பி விட்டு சாப்பிடு" "சுத்தமாக வீட்டைப் பெருக்கித் துடைத்து விடு" என ஒவ்வொரு செயலுக்கு முன்பும் இந்த "சுத்தம்" என்ற வார்த்தையை நாம் அன்றிலிருந்தே பயன்படுத்துகிறோம்.
நம் இளமைக் காலம் தொட்டே இந்த வார்த்தையில்தான் நாம் வளர்ந்தும் வந்துள்ளோம். (இதில் ஒரு சமயம் பிறர் பேசுவதை மற்றொருவர் சரியாக கவனிக்கவில்லையென்றாலும், இல்லை, நிஜமாகவே காது கேட்காத பேர்களிடம் பேசி அவர் அதற்கு தகுந்த பதிலேதும் கூறவில்லைையென்றாலும் இந்த "சுத்தத்தை" சற்று அழுத்தி" அட..! சுத்தம்.. போ.... இவரிடமா இதைப்போய் பேசினோம்" என்ற அர்த்தத்தில் சொல்வது உண்டு. "ஆஹா" என்ற படத்தில், நடிகை ஸ்ரீ வித்யா இப்படி சொல்லும்போது அவர் முக பாவத்தை ரசித்திருக்கிறேன்.)
சுத்தம் சோறு போடும் என்பது பழமொழி. "அப்போ அசுத்தம் அதற்கு சாம்பார் (ஊத்துமா...) போடுமா? என்று அதற்கிணையாக வந்த புதுமொழியை கண்டுதான் இப்போது கொரோனா கோபத்தில் பொங்கி எழுந்துள்ளது.
சரி.. விஷயத்திற்கு வருகிறேன். முன்பு எப்போதோ படித்த கதைகளில் சிலதை மறக்கவே இயலாது என ஒரு தோசை புராணத்தை எழுதியது உங்களுக்கு நினைவிருக்கலாம். அப்படியும் நினைவுக்கு வரவில்லையெனில் நினைவுபடுத்திக் கொள்ள விரும்புகிறவர்கள் இந்த இடத்தை தொட்டால் உங்களை அங்கே அழைத்துச் செல்லும்.
அந்த வகையில் இதுவும் எப்போதோ படித்த மறக்க முடியாத ஒரு சின்னக் கதை . அதை நான் நினைவுபடுத்தி என் கைப்பட நான் எழுதிய போது பெரிதான மாதிரி தோற்றமளிக்கிறது.
கதை:-
அந்த வீட்டில் கணவனும் மனைவியும் ஒரு குழந்தையுடன் வாழ்கின்றார்கள். கூடவே அவள் தம்பியும் அந்த ஊரிலேயே வேலை என்பதால், கொஞ்ச மாதங்களாக அவர்களுடேனேயே வந்து தங்கி இருக்கிறான். மூவரும் ஒற்றுமையான குடும்பமாக வாழ்ந்து வருகின்றனர். கணவனும், தம்பியும் அலுவலக வேலை இல்லாத வார இறுதி நாட்களில் கூட வெளியில் எங்கும் செல்லாமல், குழந்தையுடன் கொஞ்சியபடியும், ரேடியோவில் பாட்டுக்கள் கேட்பதும், கதைகள் படிப்பதுமாக அந்நாட்களின் நேரம் முழுவதையும் கடத்துகின்றனர். மனைவிக்கும் அதைப்பார்க்கும் போது விடுமுறை நாட்களில் வீட்டிலிருக்கும் அவர்களைக்கண்டு சந்தோஷமாகத்தான் இருக்கிறது. ஆனால் ஒரு கடை, கண்ணிக்கு கூட அவர்கள் செல்லாமல் கூடமாட எந்த ஒத்தாசைக்கும் வராமல், சோம்பேறிதனமாக இருப்பதை கண்டு கொஞ்சம் எரிச்சலுமடைகிறாள். பொதுவாக அவள்தான் குடும்பத்தில் அத்தனை வேலைகளையும் இழுத்துப் போட்டுக் கொண்டு செய்பவள். ((இது அந்த காலத்தில் நான்படித்த கதை. "எப்படி பெண்கள் மட்டும் வீட்டின் அத்தனை சுமைகளையும், தனி ஒருவளாக சுமக்கலாம்? என யாரும் சண்டைக்கு வந்து விடாதீர்கள். இப்போதும் கூட இந்த மாதிரி பெண்கள் இருக்கிறார்கள். நான் கூட அந்த காலத்திலிருந்து இன்னமும்... ... வீட்டில் நான்.....நானேதான்.... அத்தனை வேலைகளையும்.......தனியாக.... அடராமா.. ..! .அதற்குள் இப்படி ஒரு அவசரமா? சரி.. சரி.. உங்கள் கையிலுள்ள கல்லை கீழேயே எறிந்து விட்டு கொஞ்சம் பொறுமை காத்து கதைக்குள் வாருங்கள்.:))) )
இப்படியிருக்கும் போது ஒரு நாள் தம்பிக்கு ஒரு கடிதம் (அந்த காலத்தில் எல்லாம் கடிதந்தானே... ) வருகிறது. தம்பிக்கு வந்த கடிதத்தை அவன் அலுவலகம் விட்டு வந்தவுடன் அவன் கையில் தருகிறாள் அவள். காஃபி குடித்து முகம் கழுவி வந்தவன் கடிதத்தை பிரித்து படித்ததிலிருந்து ஒரு மாதிரி வித்தியாசமாக இருப்பதை தெரிந்த பின் என்னவென்று இவள் வினவ, "ஒன்றுமில்லை.. என் நண்பன் எழுதியது" என்று சமாளித்து விடுகிறான் . ஆனால் தொடர்ந்த நாட்களிலும் அவனின் வித்தியாசத்தை அடிக்கடி அவள் சந்திக்க நேருகிறது.
அதற்கடுத்த நாள் அவள் கணவனுக்கும் ஒரு கடிதம் வர, அவன் வீட்டிலிருந்த நேரத்திலேயே அதை பெற்று படித்த பின், அவனும், இவள் பார்வைக்கு முன். வித்தியாசமாகிறான். மனைவியும் தன் கணவனிடம் கடிதம் குறித்து கேட்டதும், அவனும் அவள் தம்பி கூறிய பதிலைச் சொல்லி விலகிப் போகிறான் .
மேலும் இரு தினங்கள் அவர்கள் அதே வித்தியாசத்தில் நகர மறுபடி அவ்வார இறுதி நாட்கள் வருகிறது. சனிக்கிழமை காலையிலிருந்தே தம்பியும், தன் கணவனும் தங்களை அழகாக்கி கொள்வதில் அன்று அதிக நேரத்தை செலவிடுவதை கவனிக்கிறாள்." மறுநாள் காலையிலேயே நான் வெளியே செல்ல வேண்டிய வேலை ஒன்று இருக்கிறது.. மதியம் வெளியில்தான் சாப்பாடு தனக்காக அன்று ஒன்றும் செய்ய வேண்டாம்.. " எனத் தனிதனியே வந்து அவளிடம் சொல்வதை ஆச்சரியமாக கேட்டுக் கொள்கிறாள் .
வெளியில் எங்குமே செல்லாமல் சோம்பி கிடக்கும் அவர்கள் மறுநாள் காலையில் விடிந்ததும் விடியாததுமாக தங்களை நீண்ட நேரம் அழகுபடுத்திக் கொண்டு ஒருவர் பின் ஒருவராக வெளியில் புறப்பட்டு செல்வதை கண்டதும், தன் ஒரு வயது குழந்தையிடம், "அந்த கடிதந்தான் இவர்களின் ஒரு வாரத்திற்கான வித்தியாசமோ?" என கேள்வி கேட்கும் மனோபாவத்தில் கூறி அதனிடமிருந்து பதிலை எதிர்பார்க்கிறாள். அது தன் பாஷையில் தத்தக்காவென ஏதோ கூற இவளும் சிரித்தபடி சிறிது நேரம் குழந்தையை கொஞ்சி விட்டு,, தன் வேலைகளை கவனிக்க வேண்டியிருந்ததால் குழந்தைக்கு உணவு புகட்டி விட்டு தூங்கச் செய்கிறாள். பின் வேலைகளை மடமடவென செய்கிறாள்.
மாலையில் வீடு திரும்பிய கணவனும், தம்பியும் சோர்வாக இருப்பதை உணர்ந்தவளாய் அவர்கள் கையில் காஃபியுடன் சிறிது அன்றே செய்திருந்த பட்சணங்களை தந்து சாப்பிடுமாறு வறுப்புறுத்துகிறாள். அவர்கள் வேண்டாமென கூறி விட்டு உற்சாகமில்லாமல் அவரவர் அறைகளுக்கு சென்று ஒய்வடுக்க சென்று விடுகின்றனர்.
இரவு உணவும் விருப்பமில்லாமல் உண்ண ஆரம்பித்து அதே நிலையில் முடிவு பெற்று விடுகிறது. மறுநாள் காலையிலும் அலுவலகத்திற்கு கிளம்பும் இருவரும் உடையிலும் சரி.. உணவிலும் சரி, பிடிமானமில்லாமல் இருப்பதை கண்டதும், "என்னவாயிற்று உங்கள் இருவருக்கும்? நேற்றிலிருந்து ஏதோ பறி கொடுத்தவர்கள் போன்றே இருக்கிறீர்களே. ...என்ன காரணம்? அதுசரி.. உங்கள் அறைகளும் சரி, ஏன் வீடு மொத்தமும் இப்போது எவ்வளவு சுத்தமாக இருக்கிறது பார்த்தீர்களா? அதை கவனிக்காது அதைப்பற்றி ஒரு வார்த்தை கூட சொல்லாது இப்படி உங்களை நீங்களே சோகத்தில் ஆழ்ந்தியிருந்தால் எப்படி?" என அவள் கொஞ்சம் கடுமையாக கூறியதும், அவர்கள் இருவரும் அப்போதுதான் சுத்தமாக பளிச்சென்று இருக்கும் வீட்டை சுற்றிவரப்பார்த்து, ""அதற்கென்ன இப்போ... நேற்று முழுவதும் நாங்கள் வீட்டில் இல்லாத நேரத்தை பயனுள்ளதாகதான் செலவழித்திருக்கிறாய்.. இதற்கு நாங்கள் ஏதும் பரிசு தர வேண்டுமா? அதை எதிர்பார்க்கிறாயா ? என்று அவ்வளவு வெறுப்பிலும் பரிகாசங்கள் செய்தபடி ஏதேதோ பேச ஆரம்பித்தனர்.
இவளும் தன் பங்குக்கு பேச்சை வளர்த்து வம்பிக்கிழுத்து அவர்கள் இருவரையும் ஒரளவுக்கு பழைய மாதிரி கலகலப்பாக்கினாள்.
"சரி... சரி. . அலுவலகத்திற்கு செல்ல நேரமாகி விட்டது. நான் மதியத்திற்கு சாப்பாடு கட்டி வைத்து விட்டேன். டிபன் சாப்பிட்டு விட்டு நீங்களும் உங்களை ரெடி பண்ணிக் கொண்டு கிளம்புங்கள். . ." என்று தம்பியையும், கணவரையும் பார்த்து கூறியதும் அவர்கள் கொஞ்சம் உற்சாக நிலைக்குச் மாறிச் செல்வதை மனநிறைவுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
ஆயிற்று.... அலுவலகம் கிளம்பும் முன் சொல்லிக் கொள்ள அவளருகில் வந்த தம்பி கண்கள் கலங்க நிற்பதை கண்டதும், "என்னடா? ஏதேனும் சொல்லனுமா? என்ன விஷயம்? என்றதும், அவன்" அக்கா.. நீ எனக்கு எவ்வளவு பார்த்து பார்த்து பாசத்துடன் செய்கிறாய்? ஆனால், நான் உனக்கு விடுமுறை நாட்களில் கூட உதவி செய்யாமல், எவ்வளவு சோம்பேறியாக இருந்திருக்கிறேன். இந்த வீட்டை நாங்கள் இல்லாத போது நீ சுத்தப்படுத்தியிருப்பதாக நானும் உன்னவருடன் சேர்ந்து கேலி செய்தேன். அது எவ்வளவு சிரமம் என்பதை என் அறையை நீ பளிச்சென்று சுத்தம் செய்து வைத்திருப்பதை பார்த்து தெரிந்து கொண்டேன். புத்தக அலமாரியில் ஒழுங்காக புத்தகங்கள் அடுக்கி வைக்கப்பட்டு இருப்பதும், துணிகள் சிதறாமல் ஒழுங்காக மடித்து வைக்கப்பட்டு இருப்பதையும் பார்த்ததும் எனக்கு உன் வேலைகளின் சிரமம் புரிந்தது அக்கா... ! இனி விடுமுறை நாட்களில் என் உதவி கட்டாயம் உனக்கு உண்டு அக்கா.... வேறு எண்ணங்களில் இனி அநாவசியமாக மனதை ஈடுபடுத்த மாட்டேன்". என்றபடியே தன் கையில் மறைத்து வைத்திருந்த கடிதத்தை கிழித்து குப்பை தொட்டியில் போட்டு விட்டு சென்றவனை மலர்ந்த முகத்துடன் பார்த்து அவனை சமாதானப்படுத்தி அனுப்பினாள்.
கொஞ்ச நேரம் கழித்து கிளம்பிய அவன் கணவனும் தயங்கியபடி அருகில் வந்து, " "என்னை மன்னித்து விடும்மா.. இத்தனை நாள் உன் வேலைகளைப் பற்றிய கவலையில்லாமல் இருந்து விட்டேன். குழந்தையையும் பார்த்துக் கொண்டு, எனக்கும், உன் தம்பிக்கும் வேண்டிய உணவை தயாரித்து எங்களை எவ்வளவு அக்கறையுடன் குடும்பத்தை பார்த்துக் கொள்கிறாய்.... அதை உணராமல், வீண் சஞ்சலத்திற்கு மனதில் இடம் கொடுத்து விட்டேன். உன்னைப் போல் ஒரு மனைவி கிடைக்க நான் உண்மையிலேயே கொடுத்து வைத்திருக்க வேண்டும். இத்தனை நல்லவளான உனக்கு கெடுதல் செய்ய ஒரு நினைப்பு எப்படித்தான் எனக்குத் தோன்றியதோ ? அதற்கு பிராயச்சித்தமாக இனி வாராந்திர விடுமுறையில் என் உதவி உனக்கு உண்டு..." என்று பரிவுடன் கூறி அவள் கைகளைபற்றிக் கொண்டு லேசாக கண் கலங்குவதை கண்ட அவளுக்கும் விழிகள் நிறைந்தது.
அவனும் கைகளுக்குள் மறைவாக எடுத்து வந்த அந்த கடிதத்தை கிழித்து குப்பைத் தொட்டியில் ஏற்கனவே போட்டதை அவள் கவனித்து கொண்டாள்.
அவர்கள் கிளம்பிச் சென்று கொஞ்ச நேரமானதும் ,, தன்னிடமிருந்த அதே போன்ற மற்றொரு கடிதத்தை பிரித்து படிக்க ஆரம்பித்தவளுக்கு தாங்க முடியாத சிரிப்பாக வந்தது.
அன்புள்ளவருக்கு,
ஒருமாதத்திற்கு முன் நீங்கள் உங்கள் வீட்டுக்கு கொஞ்சம் தொலைவிலுள்ள பாரதி பூங்காவிற்கு உங்கள் குடும்பத்தினருடன் வந்த போது உங்களைப் பார்த்தேன். அன்றிலிருந்து உங்கள் நினைவாகவே உள்ளேன். எப்படியோ விசாரித்து உங்களைப்பற்றி விபரங்கள் அறிந்து கொண்டேன். நீங்கள் மட்டும் வரும் ஞாயறன்று தனியாக காலை அல்லது மதியம் அங்கு வந்தால் நாம் சந்தித்து பேசலாம். மாலையில் வந்தால் என்னை சந்திக்க இயலாது. எனக்கு உங்களை மிகவும் பிடித்துள்ளது. நான் கருநீல கலரில் புடவையும் கருப்பு பிளவுஸும் அணிந்திருப்பேன். எனக்குப்பிடித்தமான சிகப்பு ரோஜாவை கையில் வைத்திருப்பேன். இதுதான் என் அடையாளம். உங்களை சந்திக்க காத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.
இப்படிக்கு
உங்கள் அன்பு
மாதவி.
வீட்டிலேயே சதாஅடைந்து கிடப்பவர்களை வெளியில் அனுப்பி வைப்பதற்காகவும், அன்றைய தினம் வீட்டை முழு மூச்சாக சுத்தபடுத்துவதற்காகவும், தானே இவ்வாறு கடிதம் எழுதி தம்பி பெயருகொன்றும், கணவன் பெயருக்கொன்றுமாக போஸ்ட செய்ததை எண்ணி எண்ணி சிரித்தாள். காலை, மதியம் என்ற நேரத்தையும் குறிப்பாக எழுதியிருந்த தன் சமார்த்தியத்தை மெச்சிக் கொண்டாள்.
அன்று முழுவதும் அந்த பார்க்கில் அவர்கள் கடிதத்தில் குறிப்பிட்டிருக்கும் தினுசில் அந்தப் பெண்ணை ஒவ்வொரு திக்கிலும் தேடியலைந்ததை கற்பனையில் கண்டு ரசித்துக் கொண்டேதான் அவள் வீட்டை சுத்தப்படுத்தியதை இப்போது நினைத்தாலும், அவளுக்கு சிரிப்பு பொங்கி வந்தது. அது போக அந்த செயல் , தன் தம்பியிடமும் கணவனிடமும் இந்த மன மாற்றத்தை வேறு ஏற்படுத்தும் என்று நினைத்துக் கூடப் பார்க்கவில்லை. மனமாற்றத்தில் அவர்கள் தங்கள் தவறுக்கு பிராயச்சித்தமாக ஒருவருக்கும் தெரியாமல் கடிதங்களை கிழித்துப் போட்டதையும் தனித்தனியே தன்னிடம் வந்து ஏதேதோ பேசியதையும் கண்டதும் அடங்கி இருந்த சிரிப்பெல்லாம் இப்போது அடக்க மாட்டாமல் வெடித்தெழுந்தது. அவளுடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்த குழந்தையும், தன் அம்மா தன்னைப்பார்த்துதான், தன் செயல்களைப் பார்த்துதான் சிரித்து மகிழ்கிறாள் என நினைத்தபடி அதுவும் சேர்ந்து வாய் விட்டு நகைத்தது.
கதை நிறைந்தது.. ...
எப்போதோ படித்த நினைவிலிருந்து இந்தக்கதையை சிறிது மாற்றி எழுதி இருக்கிறேன் என நினைக்கிறேன். அவர்கள் (தம்பி, கணவர்) வெளியிலிருந்து சோர்வுற்று வந்தவுடனேயே கடிதம் எழுதியது அவள்தான் என்ற ரீதியில் கதை முடிந்து விடுமென நினைவு. நான் கொஞ்சம் எனது கற்பனையை நீட்டி வேறு விதமாக மாற்றி முடித்திருக்கிறேன். எனக்கும் வீடு சுத்தம் செய்யும் போது இந்தக்கதை ஏனோ நினைவுக்கு வந்து கொண்டேயிருக்கும்.
அன்புடன் பொறுமையாக படித்த அனைவருக்கும் என் அன்பான நன்றிகள். 🙏.
