நாகரீகத்திற்கு அா்த்தம் இல்லை - பகுதி 2

ஆச்சு.... வேலையில் சேர்ந்து இரண்டு மாதம் முடிந்து அடுத்த மாதத்தின் இறுதியை தொட்டு விடும் ஆவலில் நாட்கள்  இறக்கையை கட்டிக் கொண்டு பறந்து கொண்டிருந்தன . அவனுக்கு அம்மாவை பார்க்க வேண்டும் போல மனசு கிடந்து அடித்துக் கொண்டது....

அலுவலகத்திற்கு கொஞ்சம் அருகிலேயே தங்குமிடத்திற்கு சின்னதாக இரு அறைகளை கொண்ட ஒரு வீடு வாடகைக்கு எடுத்துக்கொண்டதால், ஒரளவு வசதியாக இருந்தது . அதனால், அம்மாவை  தன்னுடன் வந்து  ஒரு வாரமாவது தங்கிச் செல்லும்படி அழைத்தால் என்ன... என்ற யோசனை ஆசையாக அவனுள் வளர்ந்தது.

  "அன்புள்ள அம்மாவுக்கு, ஆயிரம் கோடி வணக்கங்களுடன் உன் மகன் பிரகாஷ் எழுதிக்கொள்வது... இங்கு நான் நன்றாக இருக்கிறேன். நீ எப்படி இருக்கிறாய்? எனக்கு இங்கு ஹோட்டல் சாப்பாட்டை சாப்பிட்டு, நீ பார்த்து பார்த்து வளர்த்து விட்ட நாக்கு செத்து போய் விட்டது.... உன் கையால் சமைத்த உணவை சாப்பிட வேண்டும்போல் இருக்கிறது.... என்ன இருந்தாலும் உன் கைபாகமே தனிதான்.... அது போகட்டும், அதைக்கூட எப்படியோ சமாளித்து கொள்கிறேன். எனக்கு உடனே உன்னை பார்க்க வேண்டும் போல் இருக்கிறது.      நான் இந்த ஆபிஸில் சேர்ந்த புதிதாகையால் நிறைய நாட்கள் லீவு எடுக்க முடியாது... எனவே நீ எனக்காக இங்கு வந்து என்னுடன் ஒருவாரம் தங்கியிருந்து செல்வாயா??? உன் சிரமத்திற்கு என்னை மன்னித்து, எனக்காக நீ ஒருதடவை அவசியம் இங்கு தயவு செய்து வரவேண்டும். உன் வரவை என் மனம் ஒவ்வொரு கணமும் ஆவலுடன் எதிர்பார்க்கிறது......"
                                                        
                                                                             இப்படிக்கு,
                                                                          உன்அன்புமகன்,
                                                                             பிரகாஷ்.

   இந்த கடிதம் போய் சேர்ந்த நான்கைந்து நாட்களில் அவனுடைய தாய் மீனாட்சி, எப்படியோ கணவரையும் பிள்ளைகளையும் சமாதானப்படுத்தி விட்டு அவர்கள் சம்மதத்துடன் புறப்பட்டு வந்து சேர்ந்து விட்டாள்.

 அவள் வரும் விபரம் அறிந்த அந்த நாள்  ரயில்வே ஸ்டேசனில் தாயை வரவேற்று அழைத்துவர அவன் சென்றான். தாய் பசுவை கண்ட கன்று போல் பொது இடம் என்று பாராது,  "அம்மா..." என்று சத்தமாக கூறியவாறு ஒடி வந்து அவள் கையை பற்றிக் கொண்ட போது பாசத்தின் மிகுதியில் அவன் கண்களில் நீர் வழிந்தது.... உண்மையான அன்பு பொது இடம் என்று பார்த்துக்கொண்டு வருமா என்ன!

   இவன் எவ்வளவு அன்பை மனதில் வைத்துக்  கொண்டு வெளிகாட்ட முடியாமல் தவிக்கிறான். இவனைப்போய் புரிந்து கொள்ளாமல் கண்டபடி தனக்குத்தான் பேசத்தெரியும் என்ற அகம்பாவத்தில் பேசுகிறார்களே.... என்று கணவரையும், பிள்ளைகளையும் மனதிற்குள் கடிந்து கொண்ட மீனாட்சியின் கண்களிலும் கண்ணீர் தழும்பி வழிந்தது....

              "அம்மா!" என்றபடி அவன் அவசரமாக உள்ளே நுழைந்தான்..

            "என்னடா?"

அலுவலகத்திலிருந்து  மதியத்திற்கும் முன்பாகவே திரும்பி விட்ட மகனைக் கண்டு அதன் காரணம் கேட்பதற்குள்..

          "இன்று உன்னை வெளியே அழைத்துக்கொண்டு போய் சுற்றி காண்பிக்க போகிறேன்... சீக்கிரம் புறப்படம்மா.....இன்று  உனக்காக அலுவலகத்தில் எப்படியோ ஒரு நாள் விடுமுறை கேட்டு எடுத்து வந்து விட்டேன்...

   அவன் குரலில் இருந்த ஆவலை கண்ட அந்த தாய் அவன் விருப்பத்திற்கு மறுப்பேதும் ௯றாமல் அவனுடன் கிளம்பினாள்...

  முதலில் நகரின் முக்கியமான இடங்களை சுற்றி காண்பித்தான்.. அதன்பின் ஒரு ஏ.சி. தியேட்டரில் ஒரு புதிய படம்...  பிறகு ஒரு நட்சத்திர ஹோட்டலில் சாப்பாடு.... அதற்கு பிறகு, நல்ல உயர்ரக துணிக் கடையொன்றில் அம்மாவுக்கு பிடித்த கலரில் வறுப்புறுத்தி ஒரு புடவை  எடுத்துக்கொடுத்தான்...

   எல்லாவிடங்களிலும் அவனுக்கு ஈடு கொடுத்தாள் அவன் அம்மா......  வீடு திருப்பிய பின் ஆர்வமாய் அம்மாவிடம்.... "அம்மா எப்படிம்மா ஊரெல்லாம்??? ஜாலியா பொழுது போச்சில்லே....." உனக்கு பிடித்திருந்ததா?  என்றான் பிராகாஷ்..

 "நீ ஆசையாய் வாங்கி கொடுத்த புடவை மனசுக்கு ரொம்ப நிறைவா இருந்திச்சிப்பா... மத்தபடி நீ கூட்டிகிட்டு போன இடத்திலெல்லாம் பொழுது நல்லாதான் போச்சு... இருந்தாலும் எம்மனசுலே பட்டதைசொல்லேறேன்.. ஒரு கோவிலுக்குபோய் சுத்திட்டு ஐம்பது பைசாவுக்கு கற்பூரம் பொருத்தி வைச்சா ஏற்படற நிம்மதி, ஒரு சந்தோசம், இதுலே இல்லையேப்பா.... இதுக்குத்தான் சொல்றது இந்த கால நாகரீகத்திற்கு அர்த்தம் இல்லைனு......''

         அம்மா பேச, பேச, அவன் வியந்து போனான்..

        அம்மா எப்படி இந்த கால நாகரீகத்தை நாசூக்காய் சுட்டிக்காட்டி விட்டாள்... அம்மாவை நினைக்கும் போது அவனுக்கு மனம் முழுக்க பெருமிதமாக இருந்தது.....

தொடரும்...

இதன் முந்தைய பகுதிகளை காண இங்கே சொடுக்கவும்.

பகுதி: 1