தொடர் கதை....

கதையின் 3 ம் பகுதி.... 

மகன் பேரில் சதாசிவம் வைத்திருந்த அளவு கடந்த பாசத்தை முழுமையாக உணர்ந்தவர் பாலு. அவன் படிப்பிற்காக, அவன் விரும்பும் அவனின் பிற  தேவைகளுக்காக, தன் சம்பள பணம் போறாத நிலையிலும் தன் மனைவியின் சில  நகைகளை விற்றும், தன் அலுவலகத்தில் ஓவர் டைம்மில் வேலை செய்து சம்பாதித்து கொடுத்தும் அவன் மனம் கோணதபடி வளர்த்து ஆளாக்கியவர். அவனும் இவருடைய அன்பை புரிந்து இவரிடம் மிகவும் பாசமாக இருந்ததென்னவோ உண்மைதான். நாளடைவில் தனக்கென்று ஒரு எண்ணங்கள், வாழ்க்கை கனவுகள்  என வந்தவுடன் அவனுடைய சுபாவத்தில் சில மாறுதல்கள் வந்ததை பாலு சதாசிவத்திடம் உணர்த்திய போது அவர் அதை மறுத்து மகனுக்காக வாதிடுவார். இது அவ்வப்போது இருவருக்கிடேயே நடக்கும் ஒரு விஷயந்தான்....! ஆனால், இந்த தடவை  சொந்தமாக  சிரமப்பட்டு, தான் கட்டி வாழ்ந்து வந்த வீட்டை விற்று விட்டு மகன் வேற்றுருக்கு அழைத்து செல்ல போவதையும், சதாசிவம் சாதாரணமாக எடுத்துக் கொண்டது பாலுவுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது.

மகனின் நடவடிக்கைகளின் மாற்றங்கள் சதாசிவமும் உணராமலில்லை. ஆனால் அவரின் இயல்பான பொறுமையும் மற்றவர்களிடம் தன் வருத்தத்தை பகிர்ந்து கொள்ள கூடாது என்ற வைராக்கிய மனப்பான்மையும், அதற்கும் மேலாக தன் மகனிடம் வைத்திருந்த கள்ளமில்லா அன்பும், மகனை பற்றி யார் குறை கூறினாலும், அவரை எதிர்த்து மகனுக்காக பேச வைத்தது. 

இருபது  நாட்களுக்கு முன்பு அவனுடைய உடன்பிறந்த தங்கையின் திருமணத்திற்காக பத்திரிக்கை வைத்து நேரில் அழைத்து செல்ல வந்திருந்த அவனுடைய அம்மாவிடம், அதுவும் அவனை வயிற்றில்  சுமந்து பெற்ற அம்மாவிடம், "என்னிடம் ஏது அவ்வளவு பணம்...? என்னை நம்பியா அவ்வளவு பெரிய இடத்தில் சம்பந்தம் வைத்துக் கொண்டாய்.. ? என்னதான் நான் உன் மகன் என்றாலும் நீதான் பணத்துக்காக அன்றே என்னை விற்று விட்டாயே...  ஏன் அந்த பணம் போதவில்லையா?" என்று அவன் தாயின் விசும்பலுக்கிடையே   கத்திக்கொண்டிருந்த மகனை சதாசிவம் சமாதானபடுத்தி, தன் தங்கையை தனியே அழைத்து சென்று விபரத்தை கேட்ட போது, "தேவைபடும் அந்த பணம் கிடைக்காவிட்டால் குறிப்பிட்ட நாளில் நிச்சயத்திருக்கும் தன் மகளின் திருமணமே நின்று விடும்.. அதனால்தான் அவன் என் வயிற்றில் பிறந்தவன் என்ற உரிமையில் அவனிடம் கேட்டு விட்டேன். மற்றபடி அவனையும் உங்களையும் சங்கடபடுத்தும் எந்த நோக்கமும் எனக்கில்லை அண்ணா.."என்று அவள் மனம் விட்டு பேசி  அழுதவுடன் மனம் கேட்காமல், கொஞ்சமும் யோசிக்காமல் தன் மனைவியின் மிச்சமிருந்த கொஞ்ச நகைகளையும் தன் கைவசம் இருந்த கொஞ்ச பணத்தையும், முதலில் வாங்க மறுத்த, அவளிடம் எடுத்து கொடுத்து "கடனாகவாவது வாங்கிக்கம்மா.. உனக்கு எப்ப முடிகிறதோ, அப்ப திருப்பி கொடு.... நான் கொடுத்தால் என்ன....? உன் மகன் கொடுத்தால் என்ன.....? பெண்ணின்  திருமணம் தடைபடாமல் நடக்க வேண்டும். அதை மனதில் வைத்துக்கொள். இப்போதைக்கு என்னிடம் சும்மா இருக்கும் இந்த பணம் கல்யாண செலவுக்காவது உதவட்டுமே... வாங்கிக்கோ.." என்று அவளை சமாதானபடுத்தி கொஞ்சம் வறுப்புறுத்திி கொடுத்ததும், அவள் அதை வாங்கிகொண்டு அவர் காலில் விழுந்து வணங்கி "என் உயிர் உள்ளவரை நீங்கள் செய்த இந்த உதவியை மறக்க மாட்டேன் அண்ணா..எப்படியும் எங்காவது வேலை செய்து இதை கடனாக நினைத்து கொடுத்து விடுவேன்..  " என்று மனம் உருகி கூறி விட்டுச் சென்றாள்.

இரண்டு நாட்கள் கழித்து தூக்கம் வராத ஒரு இரவில் தன் அறையிலிருந்து வெளிவந்து ஹாலில் சோபாவில் வந்து அமர்ந்தபடி, மனதின் விளிம்புகளில் முட்டி மோதியபடி வந்த நினைவுகளை ஒதுக்கி  அவற்றையும் அமைதியுற செய்து தன் தூக்கத்தையும்  வரவழைக்க முயற்சி செய்து கொண்டிருக்கையில் மகன் கொஞ்சம்  சத்தமாக தன் மனைவியிடம் அவன் அறையில் பேசியதை யதேச்சையாக கேட்க நேர்ந்ததும் அவர் உண்மையில் அதிர்ந்துதான் போய் விட்டார்.

 "அன்று பார்த்தாயா? என்னிடம் ஒரு வார்த்தை கூட கேட்காமல் அம்மாவின் நகையையும், தன்னிடமிருக்கும் பணத்தையும் எடுத்து என்னைப் பெற்ற  அம்மாவிடம் தாரை வார்க்கிறார். என்னதான் அவரின் ஒன்று விட்ட தங்கை என்ற உறவானாலும், அவர் சொந்த பையனாக நான் இருந்திருந்தால், இப்படி கொடுக்க முடியுமா... , இல்லை கொடுப்பாரா? வளர்த்தவன்தானே..! இவனிடம் என்ன கேட்பது என்ற எண்ணம்.... . இவர் சொத்தில் எனக்கு என்ன உரிமை என்ற அகம்பாவம்.... அதனாலே, நான் சொல்றதுதான் சரி..  ! நாம் சென்னைக்கு போறதுக்கு முந்தி இந்த வீட்டை வித்துட்டு அவரையும் கூட்டிகிட்டு போறதுதான் நல்லது.. ... இவரை இங்கே விட்டுட்டு போனால் இந்த வீட்டையும் யாருக்காவது எழுதி கொடுத்திடுவாரு....! இருக்கும் இந்த ஒரு சொத்தும் போய் விடும்.... " அவன் பேச பேச அவர் மனது உடைய ஆரம்பித்தது.

தொடர்ந்து வரும்....