ஒரு தீயின் ஆரம்பம்.. (சிறுகதையின் பகுதி 2)

விதி எப்போதும், ஒரே மாதிரி பயணிப்பது இல்லையே! வாழ்க்கைப் பயணங்கள் தொடர்ந்து ஓட, இடையே. நாங்கள் மூவரும் ஆண் பிள்ளைகளாக பிறந்து வளர்ந்து பெரியவர்கள் ஆகும் வரை அம்மாவும் அப்பாவும் எங்களை வளர்க்க எவ்வளவு சிரமங்களை அனுபவித்தார்கள் என்று எங்களுக்குத் தெரியும். அப்பா நடத்திக்கொண்டிருந்த வியாபாரத்தில் ஓகோவென்றில்லாமல் ஓடிக் கொண்டிருந்த வண்டி திடீரென சண்டி மாடாய் படுத்ததும், குடும்பத்தை இழுத்துப்பிடித்து சாமாளித்து எப்படியோ எங்களை படிக்க வைக்கவும், வளர்க்கவும், இருவரும் சிரமங்களை அனுபவித்திருந்தார்கள். நல்ல நிலைமையில், ௬டியிருந்த உறவுகள், சிரமத்தின் முகம் கண்டு முகம் சுழித்துக் கொண்டதில் எங்களின் மனங்கள் சலித்துப்போயின. கடைசியில் இருக்கும் இந்த வீட்டைத் தவிர்த்து அப்பாவின் பங்கு என்றிருந்த சொத்துக்கள் சொல்லிக்கொண்டே விடைப்பெற்றன. அப்போதும் அம்மாவுக்கு உறவினர் வாஞ்சை விடவில்லை. பழைய நினைவுகளை அசை போட்ட வண்ணமே யிருந்தாள். உறவுகளின் குறை, நிறைகளை வேறுபடுத்தாமல், நிறைகளை மட்டும் குறிப்பிட்டு அந்நிகழ்வுகளில், தன்னை மறந்து ரசித்து வாழ்பவர்களில் அம்மாவுக்கு நிகர் அம்மாதான்.! எனத்தோன்றும் எனக்கு. ஆனால், அது என்னைத்தவிர கேட்பவர் எல்லோருக்கும் புளித்துதான் போயிற்று.

அண்ணன்களுக்கு  நல்ல இடத்தில் வேலைகள் கிடைத்து , குறைந்த இடைவெளியிலேயே, திருமணங்களும் நடந்து முடிந்தது. வந்த மருமகள்கள் எண்ணமோ,  இல்லை அண்ணன்களின் அடிமனது ஆசைகளோ, எதுவோ ஒன்று, அவரவர்கள் வேலையை சாக்கிட்டு தனியாகிப் போயினர். உறவுகள் மாதிரி இவர்களும் சிதறிப் போகிறார்களேயென்று அப்பா, அம்மாவுக்குத்தான் மிகவும் கவலையாய் போயிற்று.! வளர்த்த உறவுகளே வாழ்க்கை நிலையானதும், இவர்களின் உறவின் சுமூகத்தை மறந்த போது, பெற்ற உறவுகளும், அக்காடாவென்று, பிரிந்தது அம்மாவுக்கு சற்று பலத்த அடியாகத்தான் இருந்தது.! அப்பா சுலபத்தில் சமாளித்துக் கொண்டார். அம்மாவுக்குதான் “அனைவரையும் அருகமர்த்தி பார்க்க கொடுப்பினை இல்லாமல் போயிற்றே?” என்று அதற்கு வேறு தனியாக விசனபட்டுக் கொண்டாள். அம்மாவின் அன்பை புரிந்து கொள்ளாமலே, அண்ணன்கள் தனியாகினரோ? என்று ஒரோர் சமயம்  எனக்கு ஐயம் எழ, அம்மாவிடம் அது பற்றி விவாதிக்கையில், “நாளைக்கு உனக்கென்று ஒரு வாழ்க்கை அமைந்தால் நீயும் அப்படித்தானே போய் விடுவாய் விச்சு !” குரல் உடைந்து சிதறினாலும்  ,அம்மா தான் யதார்த்தமாய் இருப்பதாக காட்டிக்கொள்ளும் பாவனையில், சற்று புன்னகைத்தவாறு பேச்சை மாற்றுவாள். “இல்லையம்மா.! அதனால்தான் நான் திருமணமே வேண்டாமென்று இருக்கிறேன்.! நான் உங்களை விட்டு எங்கேயும் போக மாட்டேன்.!” வார்த்தைகள் அவசரமாக என் வாயிலிருந்து விழுந்த நொடி அம்மா பதறுவாள்.  “போடா! பைத்தியம்.! அப்படியெல்லாம் சொல்லாதே,! நல்ல வாழ்க்கையை அமைச்சுண்டு, ரொம்ப நல்லா வாழனும் நீ.! விச்சு, நீயாவது எப்போதும் எங்களோடையே இருக்கனும்.! என்று தன் உள்ளக் கிடக்கையை வெளிப்படுத்தியபடி, என் தலையில் கை வைத்து ஆசிர்வதிப்பது மாதிரி சொல்லும் போது அவள் கண்களில் மழையென நீர் கொட்டும். அந்த சமயத்தில், அங்கு வார்த்தைகளின் சங்கமிப்பு  ஏதுமின்றி, கனமான சுமை சுழ்ந்த மெளனத்தில், “என் வார்த்தைகளை கோர்த்த நேரம் தவறோவென,” உள் மனம் சாட, அமைதியாய் அவள் கரம் பற்றி ஆசுவாசப்படுத்துவேன்.

டேய்.! விச்சு! சாதம் ஆறி அவலா போறது.! என்ன யோஜனை உனக்கு? சாப்பிட்டு கையலம்பு.! கையெல்லாம் ௬ட காய்ஞ்சு போச்சு பாரு.! அம்மாவின் சத்தத்துக்கு செவிமடுத்து சுய நினைவையடைந்தேன். அம்மா கட்டிலில் இருந்து எழுந்து சொல்லிவிட்டு சற்று இருமியபடி அப்பாடா.! என்று மீண்டும் படுத்துக்கொண்டாள். கடந்த இருதினமாக அவளுக்கு உடல்நிலை சரியில்லையென்றாலும், “ஏதோ இன்னைக்கு ரசமும், ௬ட்டுந்தான் வச்சிருக்கேன் விச்சு.! நாளைக்கு உடம்பு சரியாயிடும். நல்லபடியா சமைக்கிறேன். நாளைக்கு கொஞ்சம் ஜூரம் விட்டுடும்.! அப்பா ௬ட ஊரிலில்லை.! நாளைக்கு வந்துடுவார்.! அதனால்தான் கொஞ்சமா சமைச்சிருக்கேன்.” என்று முணுமுணுத்தபடி, தன் முன்னால் தட்டுவைத்து பரிமாறி சென்றிருந்த சாப்பாட்டை சுவைத்துக்கொண்டிருக்கையில், இதுஎன்ன பகல் கனவு? உள்மனதிலிருந்து இத்தனை எண்ணச்சிதறல்களா? அம்மாவின் பேச்சுக்களை இத்தனை நாள் ரசித்ததில், மனதில் தோன்றிய இந்த கற்பனைகாட்சி, கற்பனையாகவே போகாமல் நிஜமாக உறவுகள் அனைத்தும் அன்போடு ஒருநாள் ஒன்று ௬டி மகிழ்வுடன் இந்த வீடு நிறைத்தால், அம்மாவுக்குத்தான் எப்படி சந்தோஷமாக இருக்கும் என்று நினைத்தவாறு, மடமடவென்று உணவருந்தி, இடம்சுத்தம் செய்து இதைப்பற்றிச்சொல்லி அவள் சந்தோஷப்படுவதை பார்த்து ரசிக்கலாம் என்று அம்மாவின் அருகில் சென்று அமர்ந்தேன்.

“ஏம்மா.! இத்தனை முடியால் இருக்குறச்சே, ஏன் சமையலெல்லாம் பண்ணினாய்.? நான் வந்தப்பறம், வெளியிலிருந்தாவது ஏதாவது வாங்கி வந்திருப்பேனில்லையா? உடம்பை சிரமபடுந்திண்டு ஏன் இப்படி.?” என் ஆதங்கத்தை புரிந்து கொண்டவளாய், “எனக்கு என்ன இப்போ? சாதாரண ஜூரந்தானே.! மாத்திரை போட்டுண்டாச்சு.! நாளைக்கு எழுந்திருக்க மாட்டேனா? எல்லாம் சரியாயிடும்.! நீ போய் படுத்துக்கோ! போ!” என்றவாறு அன்பாக என் கரத்தைப்  தொட்டவளின் கை நெருப்பாயிருந்தது. பதறி எழுந்தவன் அம்மாவை கட்டாய படுத்தி, கைதாங்கலாய் டாக்டரிடம் அழைத்துச் சென்று காண்பித்து, அவர் தந்த மருந்து மாத்திரைகளை தந்து, அம்மாவை இரவு முழுவதும்  கண் விழித்துக் கவனித்துக் கொண்டேன். என் பதற்றத்தைக்கண்டு அம்மா கேலி செய்தபடி, செல்லமாக கடிந்து கொண்டேயிருந்தவள், பாசமாய் என்னைப் பார்த்தபடியே,  மருந்தின் பலனாய் சற்று நேரத்தில் உறங்கிப் போனாள்.

மறுநாள் அப்பா வந்தும் ௬ட, சேர்ந்தாற்போல், நான்கு தினங்கள் அம்மாவால் எழ முடியவில்லை.! நான்கு நாட்களும் நானும் அலுவலகத்துக்கு விடுப்பு போட்டு விட்டு,அப்பாவும், நானுமாக அம்மாவை சிரத்தையாய் கவனித்துக் கொண்டோம். அந்த உபசரிப்பில், அம்மா மிகவும் நெகிழ்ந்து விட்டாள். “நீ எதுக்குடா இப்படியெல்லாம் ஆபீஸூக்கு போகாமே இப்படி வருத்திக்கிறே.! எனக்கு என்ன இப்போ! சாதாரண  ஜூரந்தானே.! இந்த வாட்டி ௬ட இரண்டு நாள் பாடாபடுத்துது! அதுக்கு இத்தனை ஆர்பாட்டம் பண்ணறியே!” என்று அம்மா ஈனஸ்வரத்தில் முடியாமல் முனகிக் கொண்டேயிருந்தாள். தனக்கு முன்பு இந்த மாதிரி உடம்புக்கு வந்திருந்தபோது, தன் அம்மா, அத்தை, மற்றும் உறவின் வழி யாரெல்லாம் எப்படி தன்னை பார்த்துக் கொண்டார்கள் என்று பட்டியலிட்டு சொன்னாள். “அம்மா.! முடியாமல் அதிகம் பேசாதே.! நீயே உடம்புக்கு எது வந்தாலும் பாராட்டாமல் வேலைகளை செய்வாய்.! அது எங்களுக்கும் தெரிந்ததாயிற்றே.! இந்த வாட்டி கொஞ்சம் அதிகமா உனக்கு முடியலே! அதனாலேதான் நான் லீவு போட்டுண்டு உனக்குப்பண்றேன். நான் உனக்குப் பண்ணாமே வேற யாருக்கு செய்யப்போறேன். நீ அமைதியாய் ரெஸ்ட் எடு.! நாளைக்கு சரியாச்சுன்னா, நீ படுத்துக்கோன்னு சொன்னாலும் , ஒருவேலையும் செய்யாமே படுத்துக்கவா போறே.!” அன்புடன் அவள் தலையை கோதியபடி நான் சொன்னதும், அம்மாவின் விழி ஓரங்களில் கண்ணீர் முத்துக்கள் பிரசவமாயின. “எனக்கு யாருமே வேணாண்டா! நீயும் அப்பாவும், நான் கண்ணை மூடற வரைக்கும் , என் பக்கத்திலேயே……என்ற அம்மாவை மேற்க்கொண்டு பேச விடாது அவள் வாயைப் பொத்தினேன். “அம்மா! இப்போ எதுக்கு பெரிய பெரிய வார்த்தையெல்லாம் பேசறே.! நாம என்னிக்குமே சேர்ந்துதான் இருப்போம்.! நீ மனசை அலட்டிக்காமே தூங்கு.!” என்றதும் அமைதியாகி தூங்கவாரம்பித்த அம்மாவை பார்த்த போது, அவளின் வார்த்தைகள், தந்த வருத்தம் என் குரலினையும் அடைக்கச் செய்து, என் கண்களையும்  கலங்க செய்திருப்பதை உணர்ந்தேன்.

(தொடரும்...)