ஒரு தீயின் ஆரம்பம்.. (சிறுகதையின் பகுதி 1)

பெரிய அத்தை சமையலுக்கு தேவையான காய்கறியை அம்மாவிடம் கேட்டு, கேட்டு நறுக்கிக் கொண்டிருந்தாள். சித்தியின் கை மணம் சமையலறைக்குள்ளிருந்து, ஹால்  வரை  ருசியை பரவ விட்டு  பசியைத் தூண்டி விட்டுக் கொண்டிருந்தது. பெரியம்மா  தன் வீட்டில் தனக்கும், மற்ற உறவுகளுக்கும் நடந்த நகைச்சுவை நிகழ்ச்சிகளை சத்தம் போட்டு சொன்னபடி, தானும் இடையிடையே அந்த நினைவுகளை ரசித்த வண்ணம் சிரித்து  தன்னைச்சுற்றி அமர்ந்தவாறு  சமையலுக்கு உதவிக் கொண்டிருந்த பெரிய அத்தை, தன் பெரிய மருமகள் இவர்களையும் சிரிக்க வைத்துக் கொண்டிருந்தாள். சமையல் அறையிலிருந்து சித்தியுடன்  சமையல் வேலைகளை கவனித்துக் கொண்டிருந்த அம்மாவின் அண்ணி அவ்வப்போது வெளியில் வந்து பெரியம்மாவின் பேச்சை ரசித்து  விட்டு தன் பங்குக்கு சிறிது நகைச்சுவையை உதிர்த்து விட்டு, மேலும் அந்த இடத்தை கலகலப்பாக்கிக் கொண்டிருந்தாள். இது ஒன்றையும் பற்றி அக்கறைக் கொள்ளாது, அவரவர்களின் கணவன்மார்கள், இன்றுதான் நமக்கு சுதந்திரநாள் என்ற சிந்தனையுடன் வாசலறையில் ஆளுக்கொரு நாற்காலிகளில் இடம் பிடித்தபடி, மனம் போனபடி தமக்கு தோன்றியதெல்லாம் பேசி சிரித்தபடி இருந்தார்கள்.

இவற்றையெல்லாம், பார்த்து ரசித்தபடி உள்ளுக்கும், வெளிக்கும்  ஓடி ஓடி காரியங்களை கவனித்துக் கொண்டிருந்த அம்மாவின் முகத்தில்தான் எத்தனை சந்தோஷம்?. ஏதோ பெரிய சமஸ்தானமே தன் வீட்டில் நிரம்பியிருந்தது மாதிரியான நிறைவுடன் எத்தனைப் பூரிப்பு.? அவ்வப்போது வாசலில் அரட்டை அடித்துக் கொண்டிருந்த தன் அண்ணா, மச்சினர், அத்திம்பேர், மாப்பிள்ளை, இவர்களிடம்  சென்று காப்பி, தேனீர் போன்ற பானங்களை வேண்டுமா? எனக்கேட்டு அதை தயாரித்து கொடுத்து, உபசாரம் பண்ணியபடி இருந்தாள். நடுநடுவே, பூஜையறையில் அமர்ந்திருக்கும் தன் கணவனுக்கும் சில பணிவிடைகளுடன், ௬டத்திலிருக்கும் தொலைக் காட்சியில் முழ்கி, வாசலிலிருக்கும் உறவுகளுடன் ஒட்டாமல். ஏனோ, தனோவென்று பேச்சை முடித்துக் கொண்டு ஏதோ ஒரு படத்தை சுவாரஸ்யத்துடன் பார்த்தபடியிருக்கும் என் இரு அண்ணன்களுக்கும், அவர்களை விட்டு எந்நாளும் அகலாமலிருக்க சபதங்கள் எடுத்துக்கொண்ட அவர்களின், சகதர்மிணிகளுக்கும் உபசாரங்கள், ௬டத்தறையின் ஒட்டினாற்போல் அடுத்தடுத்து இருக்கும் இரு பெரிய படுக்கையறையின் ஒன்றில், அப்போதுதான் ஊரிலிருந்து வந்திருக்கும் சின்ன அத்தையின் குடும்பம் ஆசுவாசமாக அமர்ந்திருக்க, அவர்களிடம் “குளித்து பலகாரம் சாப்பிட்டு விடலாமே!” என்ற வண்ணம் சில வார்த்தைகள் பேசியபடி அம்மா காலில் சக்கரம் கட்டாத குறையுடன் அங்குமிங்கும் ஓடி சந்தோஷத்தின் மறு அவதாரமாகியிருந்தாள்.

அம்மா இந்த காலத்திற்குதான்,  எத்தனை ஏங்கியிருக்கிறாள் என்று  எனக்கு மட்டுந்தான் தெள்ளத்தெளிவாகத் தெரியும்.! எத்தனை முறை இந்த உறவுகளைச் சொல்லி, இவர்கள் நம்மை மதித்து ஒன்று ௬டி, அனைவரும் சேர்ந்து வந்து அவர்களும் சந்தோஷித்து, நம்மையும் சந்தோஷப்படுத்த போகிறார்களோ? என்று புலம்பியிருக்கிறாள். சின்ன வயதின் நினைவுகளை எத்தனை அருமையாக்கி, கதைகள் போல் சொல்லி மகிழ்ந்திருக்கிறாள். ௬டப்பிறந்த அண்ணா, அக்கா, என்ற உறவுகளை பற்றிய விபரங்களோடு, புகுந்த வீட்டின் உறவாகிய மச்சினன், இருநாத்தனர், இவர்களை தான் முன்னின்று வாழ்க்கை அமைத்துக் கொடுத்த விபரங்களையும், எங்கள் அனைவரிடமும் சொல்லிச்சொல்லி உறவின் வேர்களை எங்கள் உள்ளத்தில் ஆழப்படுத்தியிருக்கிறாள். இரு அண்ணன்களும், சிறிது காலம் இதையெல்லாம் செவிமடுத்தவர்கள், “எப்ப பாரு இதே புராணமா? சுத்த போர்மா!” என்றபடி உறவின் வேர்களை சுமையாக கருதி அழுக விட, அம்மா என்னிடம் மட்டும் இதைப்பற்றி, அடிக்கடி பேச ஆரம்பித்தாள். “டேய் விச்சு! உனக்கும் இந்தப் பேச்செல்லாம் என்னைக்கு போராக போகப் போகிறதோ?” என்று அம்மா என்னுடன் பேச ஆரம்பிக்கும் போதே, சொல்ல நான் “அதெல்லாம் ஒன்றுமில்லையம்மா! எனக்கு நீ சொல்வதெல்லாம் தினமும் புதுசு புதுசாத்தான் இருக்கு! அவங்களுக்கு வேணா அப்படியிருக்கலாம். என்கிட்டே நீ எப்பவும் மாதிரி பேசிண்டே இரு! நான் சந்தோஷமா என்னைக்கும், உன் பேச்சை கேட்டுண்டே இருப்பேன்.” என்று சொல்லவும் அம்மா கண்களில் ஆனந்தத்தின் ஒளி சட்டென்று தெரிந்து மறையும்.  . இருந்தாலும்," உனக்குன்னு ஒரு கல்யாணம் ஆகி உன் வாழ்க்கை  மாறும் போது உனக்கும் என் பேச்சு பிடிக்காதடா.” என்று கேலியாகச் சொல்லிச்சிரிப்பாள். "இல்லை அம்மா! எனக்கு உன்னை ரொம்ப பிடிக்கும். உன்னையும், உன் பேச்சுக்களையும் நா எந்த அளவு நேசிக்கிறேன்னு சொல்லி புரிய வைக்க முடியாது. உன் மனசோட தாபத்தையெல்லாம் நான் தினமும் கேட்டுகிட்டே இருக்கனும்.  அதுக்கு ஆறுதலா நாலு வார்த்தை நான் சொல்லிட்டே இருக்கனும். இதைத்தான் நான் தினமும் என்னை உன்  மூலமா படைச்ச கடவுள்கிட்டே வேண்டி கிட்டே இருக்கேன்.” என்று மனசுக்குள்ளேயே, மறுத்துக் ௬றிக் கொள்வேன் நான்.

செல்வ செழிப்பில் மிதக்கவில்லையென்றாலும், குடும்பத்தை தாங்கிப் பிடித்து ஓட்டும் அளவுக்கு அப்பாவின் வருமானம் இருந்தது அம்மாவுக்கு போதுமான மகிழ்ச்சியையும், நிம்மதியையும் தந்ததென்று அம்மா அடிக்கடி பேசும் போது சொல்லியிருக்கிறாள். அப்பாவுக்கு அடுத்தபடியாக பிறந்திருந்த  தம்பி மற்றும் இரு தங்கைகளின் வாழ்வை நல்லபடியாக  அமைத்துக் கொடுத்த பெருமை அம்மாவையே சாரும் என்று அப்பாவும் அம்மாவை, அடிக்கடி  புகழ்ந்து பேசியிருக்கிறார். இப்படி இவர்கள் இருவரும் ஒருவரையொருவர் விட்டுத் தராமல்,  நல்ல தம்பதிகளாகதான் வாழ்க்கைப் பயணத்தை அன்பாகவே தொடர்ந்திருக்கிறார்கள். உறவுகள் உதாசீனப் படுத்தினாலும், உறவுகளுக்கு ஓடிச்சென்று உதவிசெய்வதில் அலாதி ஆனந்தம் அவர்கள் இருவருக்கும்.

(தொடரும்...)